Topka Spiel Essen 2024 - gry euro

Miejsce 10. - Civolution – czułem się trochę, jakbym grał w rozwinięty mariaż Zamków Burgundii i Terra Mystica. Poruszamy się po planszy, zbieramy surowce, budujemy, a przy tym ulepszamy naszą planszetkę. W pierwszej partii byłem trochę zagubiony, ale czuję, że w kolejnych będę odczuwał większą satysfakcję z wykonywania tych małych, pojedynczych akcji, które mają mnie doprowadzić do założonego celu. 

Miejsce 9. - Saltfjord - reimplementacja Santa Maria, w którą nie grałem, bo odstraszał mnie wygląd. Kolejne euro ze średniej półki. Łatwe do wytłumaczenia, rozgrywane w 1-1,5 godziny, dające sporo satysfakcji z rozwoju naszej planszetki w trakcie gry. Niby przerabiamy surowce na punkty, ale sposoby tego przerabiania i kombosy, które uruchamiamy, sprawiają, że chętnie będę do tego wracał. 

Miejsce 8. Nova Roma - nowa/nienowa gra Stana Kordonskyiego. Klasyk tego autora – kilka minigierek sprawnie połączonych ciekawym mechanizmem wyboru akcji. Zasady są bardzo intuicyjne, ale dają duże pole do testowania różnych strategii. Gra płynnie toczy się tura po turze i daje dużo satysfakcji. Polecam sprawdzić! 

Miejsce 7. - Kraftwagen - płynność rozgrywki i interakcja między graczami podczas sprzedaży aut to dwa kluczowe wyróżniki tej gry. Euro na 1,5 godziny, które daje dużo satysfakcji i nie jest pasjansem. Cieszę się, że odkryłem tę nową edycję, bo do starej pewnie bym nie usiadł. 

Miejsce 6. - Resurgance - tym razem Stan Kordonskyi bawi się koncepcją budowania woreczka i worker placementu. Dobieramy z woreczka żetony reprezentujące różnego rodzaju pracowników, którzy mogą wykonywać różne akcje na planszy. Poza tym oczywiście zbieramy surowce, które przerabiamy na punkty, rozbudowując naszą planszetkę, awansując na torach i realizując kontrakty. Gra jest sprawna, z lekką interakcją między graczami i ciekawymi decyzjami. 

Miejsce 5. - Shackleton Base - włoskie euro tym razem osadzone w kosmosie. Budujemy budynki na Księżycu, zbieramy zasoby i wchodzimy w interakcje z korporacjami, które występują w grze (w każdej partii trzy z siedmiu). Jest budowanie silniczka, planowanie przestrzenne, rozbudowa planszetki, ciekawe decyzje i nawet lekka interakcja między graczami. Innymi słowy, jest wszystko, czego potrzeba w dobrym euro. Nie byłem na ten tytuł szczególnie nahajpowany, ale pozytywnie mnie zaskoczył. Jedyny minus to zasady, które nie są łatwe do wytłumaczenia. 

Miejsce 4. - Beyond the Horizon (Nowe Horyzonty) - bardzo lubię Beyond the Sun, a ta nowa wersja jest jeszcze lepsza. Jest rozwijanie technologii, trochę eksploracji i budowania, a wszystko jest dobrze ze sobą zintegrowane. Gdyby tylko wykonanie było lepsze, byłby to ideał w kategorii euro na 1,5 godziny. 

Miejsce 3. - Unconscious Mind (Nieświadomy Umysł) - długo wyczekiwany Kickstarter dotarł niecały tydzień po Essen. Na początek muszę podkreślić, jak niesamowicie ta gra wygląda. Holograficzne karty snów, planszetki, grafiki na kartach, plansza, meeple, figurki – wszystko jest na najwyższym poziomie. Mechanicznie jest tu ciekawy, choć mało intuicyjny system wyboru akcji, który najpierw pozwala wykonać akcję główną, a potem akcje z naszej planszetki. Całość skupia się na zdobywaniu i ulepszaniu obserwacji wykorzystywanych do leczenia pacjentów. Jak przystało na dobrą grę euro, wyleczeni pacjenci dają punkty zwycięstwa. Dużo się dzieje, ale całość jest bardzo dobrze spięta i po początkowym przytłoczeniu gra płynie. 

Miejsce 2. - World Order - ta gra ma jeden duży problem – będzie dostępna dopiero za rok albo dwa. Można śmiało stwierdzić, że to duchowy spadkobierca Hegemony. Tym razem kierujemy światowymi mocarstwami i staramy się zdobywać wpływy w regionach na mapie (trochę jak w Zimnej Wojnie). Asymetria jest mniejsza niż w Hegemony, ale nadal bardzo tematyczna. Jest na co czekać, bo póki co, to najlepsza gra, w jaką zagrałem na Spiel Essen. 

Miejsce 1. - Galactic Cruise - gra, która wygląda jak gry Lacerdy, mechanicznie działa jak gry Lacerdy, ale jest dziełem zupełnie innego autora. System wyboru akcji jest podobny do Gallerista, a flow gry nieco przypomina Kanban EV. Dobieramy plany, z których budujemy rakiety. Na te rakiety ładujemy pasażerów, planujemy lot i w końcu odpalamy super satysfakcjonującą akcję startu, która oczywiście przynosi bonusy i punkty. To najlepsze, co poznałem do tej pory na Spiel Essen, świetnie wytłumaczone przez Paula Grogana. 

To są według mnie najlepsze gry ekonomiczne tegorocznego Essen, a poniżej znajdziecie jeszcze wrażenia z innych tytułów, które nie zmieściły się do dziesiątki.

Endeavor: Deep Sea - nowa wersja znanej gry, tym razem nie na wodzie, a pod wodą. Zaskakująco prosta i płynna w rozgrywce. Liczyłem, że będzie bardziej tematyczna, ale jednak to przesuwanie znaczników i sprawdzanie ikonek. Tylko kilka rodzajów akcji sprawia, że gra jest łatwa do wytłumaczenia, a przy tym daje spore pole do kombinowania. 

Black Forest - reimplementacja Szklanego Szlaku. Znajdziemy tu unikalny system zarządzania surowcami, które są potrzebne do budowy budynków i generowania punktów. Jest tu kilka istotnych zmian w porównaniu do pierwowzoru i są to zmiany na plus. Solidny tytuł. Dla fanów Uwe Rosenberga to na pewno must have. 

Minos - wyobrażam sobie Stana Kordonskyiego, który zagrał w Coimbrę i postanowił zrobić grę w swoim stylu opartą na tym tytule. System wyboru akcji jest świetny, ale trochę rozczarowały mnie karty, które są istotnym elementem gry, ale nie są jej ciekawą częścią. Gra działa dobrze, ale miałem wrażenie, że ciągle robimy to samo i całość powinna trwać o połowę krócej. Liczyłem, że to będzie moja topka z Essen, ale bardziej spodobały mi się inne gry tego autora. 

Resafa - nowa gra od Suchego. Tym razem mix pickup and deliver z budowaniem sieci kanałów i oczywiście przerabianiem zasobów na punkty. Nie jestem ani fanem, ani specjalistą od gier tego autora, ale Resafa jest solidna, wszystko działa jak należy, a system wyboru akcji na dwustronnych kartach daje ciekawe wybory. Jednak czegoś tej grze brakuje, żeby z dobrej stała się świetna. 

Revenant - euro w uniwersum Voidfall. Tym razem nie udaje, że to 4X. To euro polega na przesuwaniu się na torach. Akcje wykonujemy, wysyłając workerów na statki na planszy. Trick polega na tym, że Void będzie niszczył te statki, zabierając nam pola akcji, a zniszczony statek oznacza spadek przelicznika punktów na torze w tym samym kolorze. Chcemy więc bronić statki z "naszych" torów, żeby lepiej zapunktować. Ma potencjał. 

Galileo Galilei - ciekawy temat odkrywania kosmosu i "uciekania" przed inkwizycją. System kości ma trochę vibe Mędrców znad Południowego Tygrysu. Używając kości, zdobywamy karty gwiazd i planet, które punktują i dają bonusy. Przyjemne, niezbyt ciężkie euro. Do sprawdzenia dla eurograczy. 

Yokohama - reimplementacja uznanej gry, w której na pierwszy plan wysuwa się mechanika worker placement. Planowanie akcji tak, aby miały odpowiednią siłę jest ciekawym elementem rozgrywki. Poza tym mamy dość klasyczne wymienianie zasobów na punkty, ale gra ma coś w sobie i zachęca do kolejnych partii.