Najlepsza gra kooperacyjna pozwoli wam wytrwale współpracować w celu osiągnięcia wspólnego celu, po czym celowo zniweczy wasze wysiłki, szyderczo pokazując, że od samego początku byliście skazani na porażkę, sami jesteście sobie winni, więc przestańcie płakać, pozbierajcie z podłogi resztki samooceny i zagrajcie raz jeszcze w Aeon's End. Bycie Magiem Bram brzmi dumnie, ale oznacza też, że zgraja Bezimiennych Nemezis będzie wam kopać tyłki, aż polubicie to tak bardzo, że z rozkoszą zafundujecie sobie dodatkową porcję bólu w rozszerzeniach. Trik polega na tym, że tutaj nie tasuje się discardu, więc karty wracają do talii w dającym się przewidzieć i zaplanować porządku. To daje słodkie złudzenie kontroli oraz sprawczości, które brutalnie sprowadza na ziemię postapokaliptyczna karciana rzeczywistość wyjątkowo wrednych ataków każdego Nemezis. Cała gra jest pięknie nakręconym zegarem zagłady, którego trybiki, zębatki i wskazówki obracają się w cyklu przepięknie zdeterminowanej, gwarantowanej zagłady. Zagranie zaklęcia wymaga otwarcia Bramy, przygotowania w niej tegoż zaklęcia, co zajmuje czas, ale daje cień szansy na zsynchronizowanie akcji z kamratami, żeby odpalić drużynowego kombosa, co musi skończyć się spektakularnym fakapem, bo kolejność tur magów i Bezimiennego w rundzie jest losowa. Ataki Nemezis mają swój własny countdown, więc będziecie poinformowani dokładnie kiedy gra zamierza powycierać wami podłogę, zatem macie cień szansy, żeby temu zapobiec, ale na zbyt wiele nie liczcie, bo jesteście tylko śmiertelnikami.