Dixit: Odyseja jest odświeżoną wersją oryginalnego Dixit z możliwości gry aż do 12 osób. Jest to gra imprezowa, w której jeden gracz wciela się w narratora, wybiera kartę z ręki i wymyśla hasło, przysłowie lub dźwięk, który kojarzy mu się z wybraną kartą. Jednocześnie pozostali gracze wybierają po jednej karcie ze swojej ręki, która najbardziej przypomina im wybrane wcześniej hasło. Karty bez podglądania są razem tasowanie, a po ich ujawnieniu gracze typują kartę narratora i w zależności od rezultatu głosowania punkty dostaje narrator bądź inni gracze. Po czym kolejna osoba staje się narratorem i tak aż do momentu, gdy ktoś osiągnie 30 punktów. Dixit: Odyseja posiada duże ładnie ilustrowane karty, które przykuwają oko i wprowadzają w surrealistyczny klimat. Dodatkowym atutem kart jest to, że pozostawiają sporo pola do ich swobodnej interpretacji i luźnych skojarzeń. Podczas rozgrywki stos karty dość szybko są przemiela i musimy go ponownie przetasować co powoduje, że na rękę podczas jednego posiedzenia możemy dostać karty, które już mieliśmy wcześniej. Po kilku rozgrywkach może gra przez to stać się nudna i przewidywalna dlatego przy częstych rozgrywkach wymagane są dodatki urozmaicające znacząco rozgrywkę. Każda odsłona serii Dixit polega na skojarzeniach i subiektywnych odczuciach, co przy niektórych mniej kreatywnych graczach może powodować powtarzalność. Podsumowując gra Dixit: Odyseja to naprawdę udana gra imprezowa o bardzo prostych zasadach, idealna na spotkania rodzinne lub w gronie przyjaciół. Jeśli ktoś szuka gry dla większej liczby osób, która dodatkowo pobudza wyobraźnię, mogę z czystym sumieniem polecić Dixit. Natomiast osoby lubiące palić zwoje nad planszą nie mają tutaj czego szukać. Ja należę do tych drugich z stąd moja niska ocena 6/10, jeśli jednak lubisz lekką rozgrywkę w większym gronie spokojnie możesz dodać do oceny 2 oczka.

Każdy gracz ma rękę z kartami obrazkowymi, wybiera jedną kartę i podaje do niej wskazówkę – może być to słowo, zdanie, cytat, fragment piosenki itp., pozostali gracze wybierają spośród swoich kart taką, która ich zdaniem najlepiej pasuje do tej wskazówki, i oddają ją zakrytą. Wszystkie wybrane karty są tasowane i odkrywane. Gracze głosują, którą kartę uważają za tę pierwotną, a punkty są przydzielane w zależności od tego, jak wielu graczy odgadło kartę. Świetnie sprawdza się jeśli lubi się grę w skojarzenia, abstrakcję, interpretację obrazów. Niestety przy większej liczbie graczy gra nieco przeciąga się (czas głosowania, interpretacji, zastanawiania się), jeśli gracze są mało kreatywni lub mało “w nastroju” do zabawy skojarzeniami, gra może być mniej satysfakcjonująca. Podsumowując: Dixit: Odyseja to nie jest zła gra — świetnie sprawdzi się na imprezach czy w większym gronie, szczególnie jeśli trafi się na osoby z wyobraźnią, które lubią zabawy ze skojarzeniami i abstrakcyjnym myśleniem. To właśnie one potrafią nadać rozgrywce lekkości i przyjemnego klimatu. Miałam okazję zagrać dzięki Poczcie Planszówkowej i cieszę się, że mogłam ją przetestować — często przewijała mi się w grupach czy ofertach i byłam jej ciekawa. Teraz wiem, że to raczej nie tytuł do mojej kolekcji, ale fajnie było przekonać się o tym na własnej skórze.