Powiedzieć, że Pax Hispanica jest grą złożoną, to nie powiedzieć nic. Mnie osobiście trudniej było przyswoić zasady Hispaniki, niż na przykład Pax Renaissance. Pomimo podobnego poziomu trudności, Pax Hispanica jest grą z inną dynamiką niż słynny Renesans. Muszę przyznać, że potrzebowałem kilku rozgrywek, aby tę grę polubić, ale w końcu, po kilku rozgrywkach „kliknęło” i z czystym sumieniem mogę polecić tę grę. Jednym z powodów, dla których zajęło to tyle czasu, jest pewnie długość rozgrywki. Gra oferuje trzy tryby długości rozgrywki. Najkrótszy może być dobry do nauki zasad, ale nie pozwala poczuć w pełni tego co Pax Hispanica oferuje. Średni i długi to już pełnoprawna rozgrywka, ale może potrwać nawet do 5 godzin (z tłumaczeniem), jeżeli gracze będą skutecznie nie dopuszczać siebie nawzajem do zdobycia zwycięstwa natychmiastowego. Blokowanie zwycięstwa innym graczom, jest równie ważne co dążenie do własnego celu. Istotne jest również to, co dzieje się ponad planszą. Wymiana gotówki jest uwolniona, można nawet w pewnych momentach handlować kartami. Oczywiście jest to gra o piratach, więc można też kłamać, oszukiwać i zdradzać, a zawarte umowy łamać. Jak na grę o piratach, walki morskie są mało satysfakcjonujące i sprowadza się do zagrania w bardziej rozbudowane „kamień, papier, nożyce”. Jakiś wpływ ma wielkość floty i doświadczenie na morzu kapitana, ale tylko w niektórych sytuacjach. ~ Bartek