Wampir: Maskarada - Dziedzictwo

W RPG'owej (fabularnej) grze Wampir: Maskarada gracz wcielał się w krwiopijcę z wampirzych nizin społecznych, postać z ulicy, która trochę żyje w romantycznej próżni (co też ma swój urok): tutaj zapoluje, tam się pokłóci z wampirem z innego klanu, raz na jakiś czas trafi na ślad jakiegoś starszego wampira, a kiedy indziej pobije się ze stadkiem wilkołaków z pobliskiego rezerwatu (to ostatnie trochę ironicznie, bo wiele osób twierdzi, że nie wie jak grać w W:M, co jest w sumie zrozumiałe). Wampir: Maskarada Dziedzictwo to zupełne odwrócenie perspektywy - ta gra uzmysławia, że owa wcześniejsza romantyczna próżnia na szerszą skalę ma swoje ograniczenia, i to bardzo poważne. W Dziedzictwie stajemy na czele światowych szarych, wampirzych eminencji, które już nie mają tak lekko, jak w ciekawym acz naiwnym serialu Pamiętniki Wampirów czy ww. W:M, że wstają sobie wieczorem z trumny, wychodzą na ulice Chicago czy Nowego Jorku, zabawią się w jakimś klubie, ukąszą parę ofiar, zrobią rozróbę w środku nocy, uciekną przed policją, i przed świtem zdążą jeszcze pośmiać się przy oglądaniu newsów w tv na swój własny temat, by następnej nocy powtórzyć to samo. W zamierzeniu w Dziedzictwie wampiry powinny pisać się przed duże W, bo nie w głowie im takie zabawy: wprawiają w ruch cały istniejący światek i o nim decydują, w tym w szczególności o tym, którzy wysoko postawieni, wpływowi ludzie zasilą szeregi nieumarłych - i to nie z powodu zachcianki, ale w ściśle określonych, strategicznych celach. "Za kulisami planów śmiertelnych władców, prawdziwe potwory sprawują władzę z cieni, naginając bieg historii do własnych, nieznanych celów. To wy wcielicie się w te potwory." - jak poetycko wprowadza nas instrukcja. Zapowiada się więc epicko. I od dzieła o takim rozmachu, Wampira: Maskarady Dziedzictwa, oczekiwalibyśmy, że ów epicki background będzie jakością rekwizytów odzwierciedlać rozgrywaną zapierającą dech krwiopijcom w nieumarłych piersiach epopeję, gdyż jest to gra typu legacy. I od razu napiszę, że tak NIE jest - żeby uniknać rozczarowań, od razu utnę domysły, że po otwarciu opakowania spodziewajcie się tandetnego papieru, kilku pudełeczek do kart (jedno na klan) w których główną zawartością jest powietrze (jakiś żart?), no i naklejki to też jakiś żart (z początku myślałem, że to jakieś tanie broszureczki od wydawcy). Żeby nie było, wydaje się, że zawinił oryginalny wydawca, także z ceną z taką jakość, bo w pakiecie resetującym w j. angielskim jakość jest identyczna. Contentu ogólnie na pierwszy rzut oka wydaje się niewiele, poza ww. niemal pustymi karcianymi pudełeczkami, instrukcją, tandetnymi kartami postaci jak ksera kart z podręczników RPG, paroma cienkimi kopertami - może pochodzącymi naprawdę ze średniowiecza tak, że miałem wrażenie, że spróchnieją mi w rękach, paroma zakoszulkowanymi kartami z postaciami, ledwie garstką wskaźników i kartonowych żetonów, paroma niedużymi planszetkami, oraz talią legacy - czyli "toną" (niedużą) tandetnego papieru - nie ma nic, i można zastanawiać się w pierwszej chwili, gdzie będzie ta epickość? Tu czar prysł - okazuje się, że budujemy szarą, papierową Unię Europejską, z kartonowymi wysysaczami (wampirzy przywódcy przyszłej UE) na jej czele, bo epopeja dzieje się w Europie i kończy się w 1997 roku A.D. (nie wiem skąd pomysł akurat na ten rok, mógłby być np. 1999, 2000 albo 2006, ten ostatni by było równo 700 lat wampirzych rządów). Tak więc muszę przyznać, że nie przypominam sobie bardziej tandetnie wydanej gry, jak najgorsza chińszcyzna z marketingiem rodem z XX wieku za 3,99zł, bo koszty produkcji tu z pewnością były malutkie - gratuluję oryginalnemu wydawcy ekonomicznych kalkulacji w grze o ekonomii Europy, natomiast nie gratuluję braku zdolności do zrozumienia kontekstu owej ekonomii. :P A jak wypada sama rozgrywka?