Nieszablonowa gra. Ciekawy pojedynek karciany. Nie jest zbyt skomplikowana (ani nie ma nadmiaru zasad, ani zbyt złożonych zależności do rozważenia). Jest troszkę planowania i troszkę losowości, czyli wszystko czego należy oczekiwać od gry planszowej. Wydaje mi się, że są dwa problemy tej gry, przez co jest to mocno niedoceniony tytuł. Po pierwsze tematyka - szachy. Chociaż gra (z perspektywy zasad) z szachami nie ma nic wspólnego (no może tylko to, że to też gra dla dwóch graczy), to jednak ten aspekt potencjalnie może odstręczać niezorientowanych graczy (a jeszcze mniej zorientowani mogą wręcz pomyśleć, że pudełko mieści w sobie po prostu szachy - tylko w innej odsłonie graficznej). Druga sprawa to kolorystyka - tonacje brązowe, beżowe, brunatne raczej nie przyciągają. A szkoda! Warto dać tej grze szansę. Teoretycznie jest i plansza, i pionki, ale tak naprawdę jest to gra karciana i to dużo ciekawsza np. od odnoszącego chyba ciut większe sukcesy "Jekylla vs Hyde". Spróbujcie, zwłaszcza jak LDG wyprzedaje po 40.

Bardzo podoba mi się ta gra wizualnie. Wszystko jest ze sobą spójne i stylizowane na stare, drewniane szachy. Karty są duże, pionki drewniane i pomalowane tak, że uroczo odbijają światło (od razu przypominają mi się polakierowane figury z szachów, które grałam w dzieciństwie). Co do rozgrywki to jest to przeciąganie liny. Gracze rywalizują na czterech polach o wygrane partie, a te partie przełożą się na wygraną całego meczu. Zasady są bardzo proste, ale sama rozgrywka pobudza szare komórki. Trzeba się zastanowić, czy chce się zdobyć przewagę, czy oddać tę partię, ale skorzystać ze zdolności karty i lepiej przygotować się do kolejnej potyczki. Wrażenia z rozgrywek na plus i Mecz stulecia podoba mi się bardziej, niż Syndykat zbrodni. Ocena po 6 partiach. Średni czas = 60 min.